شاد زیستن در نهج البلاغه

غم و شادی، دو حالت روانی انسان است كه هیچ كدام، از لوازم و اوصاف ذاتی انسان شمرده نمی‌شود؛ زیرا اگر هر كدام از غم و شادی از ویژگی‌های ذاتی انسان باشد، وجود حالت دیگر برایش امكان نخواهد داشت. به عبارت دیگر: اگر غم، از لازمة وجود انسان باشد، خوشحالی برای او نا ممكن خواهد بود؛ هم چنین اگر شادی ویژگی ذاتی انسان باشد، غمگین شدن برایش امكان نمی‌داشت.

بنابراین تحقق هر كدام وابسته به عوامل خارج از ذات انسان است كه موجب پیدایش این حالت می‌گردد و هیچ كدام ضرورت ذاتی ندارد.